De stormvogel doet zijn (tweede) naam Storm met regelmaat eer aan. Het is een heerlijk energiek manneke; die sterk gericht op het fysieke door het leven rent, vliegt en stuitert. Vanochtend liet hij ook in de auto weer eens weten dat hij niet van rustig houdt. Met Guns 'n Roses op de radio was kreeg ik het verzoek 'harder', 'Harder', 'HARDER' van de achterbank, net zo lang tot dit gebrulde verzoek niet meer over de muziek heen kwam. En zo blaast de auto met moeder en zoon niet alleen omdat moeders van doorrijden houdt, maar ook omdat de boxen weer eens op maximaal vermogen getest worden.
Ja, dit jongetje danst met zijn vriendjes op het Koetje op K3 en ander Plopsagruwel. En dat doet hij thuis ook, soms. Maar zijn voorkeur gaat overduidelijk en met regelmaat uit naar rock inclusief de gebruikelijke dansbewegingen, hoe harder en ruiger hoe liever.
Had ik me erbij neergelegd dat ik de moeder van een kleine rocker ben, liet Belle vanochtend ook merken dat ze de wat ruigere rock op prijs kan stellen. Het meiske dat zich normalitair brullend in de maxicosi liet vervoeren was oorverdovend stil. Ja, bedacht ik me, ze is ook niet dom... ze weet dat ze niet boven deze herrie uitkomt. Thuis de proef op de som genomen, en Guns 'n Roses in de CD speler geduwd. En terwijl moeders meezong met 'Don't you cry tonight' werd ik getrakteerd op de meest stralende glimlach ooit. En bij 'There's a heaven above you baby' kraaide ze het uit van plezier.
Hoe komt dit pop-meisje nou aan twee ROCKERS van kinderen???
Doet me denken aan deze. Maar dat vinden zij natuurlijk te zacht. Heb ik weer. :-)
donderdag 27 januari 2011
woensdag 26 januari 2011
De geboorte van een meisjesmoeder.
Vier jaar geleden was ik zwanger van de stormvogel. Met een groeiende buik had ik veel dromen en verwachtingen aan die kleine gup die daarbinnen rondzwom. Wat hoopte ik dat hij een jongen, een manneke, een binkie zou zijn. Want ik kon mijzelf toch echt niet als meisjesmoeder zien. Ik was toch meer een jongensmoeder? Altijd aan het klussen. Wars van strikjes, lintjes, ruches, kant of andere opsmuk. Niet in het bezit van make-up of haartrutterijen. Nee, dat getut, daar zou ik niet gelukkiger van kunnen worden.
En mijn droom werd bewaarheid. Op 11 oktober 2007 legde mijn eigen lief een prachtig klein kereltje voor het eerst op mijn buik. Wat een prachtdroom. Een jongen vol energie. Stoeien, rennen, klussen, verbouwen, sleutelen. Ook een jongen die graag in de keuken staat en een geweldige ijdeltuit is. Maar een echte jongen desalniettemin. Ik genoot van mijn rol als jongensmoeder. Trots op zijn eerste blauwe oog. Bevreesd voor zijn eerste gebroken arm.
Toen werd er in huize KvW gesproken over een tweede kind. En stiekem van binnen hoopte ik dat de tweede dan toch een meisje zou worden. Dat ik de kans zou krijgen ook de rol van meisjesmoeder te ervaren. Ik werd zwanger. Ziek, zwak en misselijk. En boven de WC pot realiseerde ik me dat dit niets anders kon zijn dan een meisjeszwangerschap. Vraag me niet waarom, die wetenschap vloog bij mij naar binnen terwijl het ontbijt de omgekeerde route volgde.
Ik vertelde mijn droom en mijn verwachting aan vele toehoorders, maar kon niet anders dan wachten tot de besteldatum van mijn kindje om te zien of mijn beeld klopte. Nou ja, niet anders? Ik kon prima bij verschillende winkels en webwinkels de allermooiste meisjeskleren kopen voor mijn droom. Want ik was stellig overtuigd van mijn gelijk. Terwijl de rest van de wereld mij vertelde dat ik moest afwachten had ik mijn hele beeld en haar hele klerenkast al ingekleurd. En terwijl ik bij de zwangerschap van de stormvogel iedereen die het maar wilde horen vertelde dat als hij al een meisje zou zijn hij geen roze, geen rokjes, geen strikjes, geen trutjes aan zou krijgen, deed nu roze de intrede in huize KvW.
Ik moet toch wel de geweldigste geluksvogel op de wereld zijn, want ook deze droom werd waar. 18 november 2010 kreeg ik mijn kleine mooie meiske voor het eerst op mijn borst gelegd. Ik heb wel tien keer onder de doek gekeken of het klopte. Ja, het klopte. Ik was moeder van een dochter.
En vanochtend keek ik in het mandje van mijn dochter, en zag ik dat ik ook een echte meisjesmoeder kan zijn. Mijn kleine stoere meid heeft haar eerste rokje aan.
En als ik nu in de klerenkast van mijn Belle kijk zie ik roze en paars, ruches, kant en strikjes. In de la liggen lieve haarspeldjes te wachten op langere lokken haar. Deze meisjesmoeder is helemaal los, en geniet ook daar volop van.
En mijn droom werd bewaarheid. Op 11 oktober 2007 legde mijn eigen lief een prachtig klein kereltje voor het eerst op mijn buik. Wat een prachtdroom. Een jongen vol energie. Stoeien, rennen, klussen, verbouwen, sleutelen. Ook een jongen die graag in de keuken staat en een geweldige ijdeltuit is. Maar een echte jongen desalniettemin. Ik genoot van mijn rol als jongensmoeder. Trots op zijn eerste blauwe oog. Bevreesd voor zijn eerste gebroken arm.
Toen werd er in huize KvW gesproken over een tweede kind. En stiekem van binnen hoopte ik dat de tweede dan toch een meisje zou worden. Dat ik de kans zou krijgen ook de rol van meisjesmoeder te ervaren. Ik werd zwanger. Ziek, zwak en misselijk. En boven de WC pot realiseerde ik me dat dit niets anders kon zijn dan een meisjeszwangerschap. Vraag me niet waarom, die wetenschap vloog bij mij naar binnen terwijl het ontbijt de omgekeerde route volgde.
Ik vertelde mijn droom en mijn verwachting aan vele toehoorders, maar kon niet anders dan wachten tot de besteldatum van mijn kindje om te zien of mijn beeld klopte. Nou ja, niet anders? Ik kon prima bij verschillende winkels en webwinkels de allermooiste meisjeskleren kopen voor mijn droom. Want ik was stellig overtuigd van mijn gelijk. Terwijl de rest van de wereld mij vertelde dat ik moest afwachten had ik mijn hele beeld en haar hele klerenkast al ingekleurd. En terwijl ik bij de zwangerschap van de stormvogel iedereen die het maar wilde horen vertelde dat als hij al een meisje zou zijn hij geen roze, geen rokjes, geen strikjes, geen trutjes aan zou krijgen, deed nu roze de intrede in huize KvW.
Ik moet toch wel de geweldigste geluksvogel op de wereld zijn, want ook deze droom werd waar. 18 november 2010 kreeg ik mijn kleine mooie meiske voor het eerst op mijn borst gelegd. Ik heb wel tien keer onder de doek gekeken of het klopte. Ja, het klopte. Ik was moeder van een dochter.
En vanochtend keek ik in het mandje van mijn dochter, en zag ik dat ik ook een echte meisjesmoeder kan zijn. Mijn kleine stoere meid heeft haar eerste rokje aan.
En als ik nu in de klerenkast van mijn Belle kijk zie ik roze en paars, ruches, kant en strikjes. In de la liggen lieve haarspeldjes te wachten op langere lokken haar. Deze meisjesmoeder is helemaal los, en geniet ook daar volop van.
dinsdag 25 januari 2011
Moeders wenochtend op de kinderopvang
En dan is het zover, dan breng je ook je tweede kind 's ochtends naar de kinderopvang. En iedereen, van de buurvrouw, tot de juffen, tot het gezelschap op twitter wenst je succes en sterkte. OK, schijnbaar heb ik dat nodig... al die harten onder mijn riem. Maar heb ik dat wel?
Drie jaar terug bracht ik onze stormvogel voor het eerst naar het Koetje. Een kinderopvang waar ons manneke samen met een ander jongetje de eerste twee klantjes waren. Wat had ik het moeilijk, om mijn kleine manneke daar achter te laten...
...Het manneke dat al drie maanden lang huilde tenzij hij rondgedragen werd in de aardappelzakhouding. Krampjes dacht iedereen. Nou geloof me, we hadden het liever over KRAMPEN, dat was realistischer.
...Het manneke dat nog weinig vermaakmogelijkheden ontdekt had, doordat hij ieder wakend uur brullend doorbracht. Oftewel het manneke dat in mijn beleving 24-uursaandacht nodig had.
...Het manneke dat mijn eerste kind was, en die samen met mij de ontdekkingsreis aan het maken was wie ik kon zijn als moeder. En ik wist niet of ik dat wel kon, werkende moeder zijn. Of deze stap in het moederschap de juiste was.
Nu, drie jaar later, bracht ik zijn kleine zusje voor het eerst naar de kinderopvang. Een geweldige opvang op een boerderij waar de kinderen in de regel in de buitenlucht spelen, tussen de kippen, koeien, paarden, schapen en konijnen ronddartellen. En onder de modder en koeienpoep thuiskomen en driftig vertellen dat konijnenkeutels anders smaken dan drop.
En ik breng een kleine meiske naar de opvang dat lekker vrolijk kletst tegen het speelgoed. Een meiske dat lief lacht naar alles wat beweegt. Of stilstaat. Een meiske die prima in staat is om alle juffen om haar vingertjes te winden en meer dan alle zorg en liefde op te eisen die ze nodig heeft om een grote stoere kleuter te worden in de vier jaar tijd dat ze daar is.
Nee, ik had het vanochtend niet moeilijk om mijn kleine prinsesje op het Koetje achter te laten. Ze is in zeer goede handen en kan het als persoontje prima aan. Waar ik wel moeite mee had? Om aan het einde van de ochtend haar kleine slapende lijfje uit de handen van haar verliefde juf te peuteren. Om vervolgens haar jasje aan te doen, wat in haar ogen gelijk staat aan marteling. En om haar in de maxi cosi mee naar huis te nemen, wat voor haar gelijk staat aan foltering.
Wat een grenzenloos verschil... Ligt het aan mij? Ben ik gegroeid als moeder dat ik kan loslaten? Of ben ik gekrompen als moeder dat ik haar zomaar kan afstaan? Ik hou het er maar op dat ik moeder ben van twee geweldige kinderen, die de wereld aangaan zoals het is.
Drie jaar terug bracht ik onze stormvogel voor het eerst naar het Koetje. Een kinderopvang waar ons manneke samen met een ander jongetje de eerste twee klantjes waren. Wat had ik het moeilijk, om mijn kleine manneke daar achter te laten...
...Het manneke dat al drie maanden lang huilde tenzij hij rondgedragen werd in de aardappelzakhouding. Krampjes dacht iedereen. Nou geloof me, we hadden het liever over KRAMPEN, dat was realistischer.
...Het manneke dat nog weinig vermaakmogelijkheden ontdekt had, doordat hij ieder wakend uur brullend doorbracht. Oftewel het manneke dat in mijn beleving 24-uursaandacht nodig had.
...Het manneke dat mijn eerste kind was, en die samen met mij de ontdekkingsreis aan het maken was wie ik kon zijn als moeder. En ik wist niet of ik dat wel kon, werkende moeder zijn. Of deze stap in het moederschap de juiste was.
Nu, drie jaar later, bracht ik zijn kleine zusje voor het eerst naar de kinderopvang. Een geweldige opvang op een boerderij waar de kinderen in de regel in de buitenlucht spelen, tussen de kippen, koeien, paarden, schapen en konijnen ronddartellen. En onder de modder en koeienpoep thuiskomen en driftig vertellen dat konijnenkeutels anders smaken dan drop.
En ik breng een kleine meiske naar de opvang dat lekker vrolijk kletst tegen het speelgoed. Een meiske dat lief lacht naar alles wat beweegt. Of stilstaat. Een meiske die prima in staat is om alle juffen om haar vingertjes te winden en meer dan alle zorg en liefde op te eisen die ze nodig heeft om een grote stoere kleuter te worden in de vier jaar tijd dat ze daar is.
Nee, ik had het vanochtend niet moeilijk om mijn kleine prinsesje op het Koetje achter te laten. Ze is in zeer goede handen en kan het als persoontje prima aan. Waar ik wel moeite mee had? Om aan het einde van de ochtend haar kleine slapende lijfje uit de handen van haar verliefde juf te peuteren. Om vervolgens haar jasje aan te doen, wat in haar ogen gelijk staat aan marteling. En om haar in de maxi cosi mee naar huis te nemen, wat voor haar gelijk staat aan foltering.
Wat een grenzenloos verschil... Ligt het aan mij? Ben ik gegroeid als moeder dat ik kan loslaten? Of ben ik gekrompen als moeder dat ik haar zomaar kan afstaan? Ik hou het er maar op dat ik moeder ben van twee geweldige kinderen, die de wereld aangaan zoals het is.
Abonneren op:
Posts (Atom)