'Papa, tohw, dah. Optilluh!'
En daar stond een trotse papa met zijn mooie prinsesje onder de mistletoe.
'Papa, hoguh. Tohw kusje gevuh.'
Niet papa? 'Neej, tohw kusje. Bewwa hoguh tilluh.'
Een klok en een klepel. Heerlijk zo'n peuter met haar eigen logica in huis. :D
Gisteravond stonden er vier schoenen bij de kachel, en gingen er twee kinderen vol cadeautjes-anticipatie, Sinterklaas liedjes zingend naar bed.
En vannacht... ik denk dat de beste verklaring is dat Pietje Paniek, de chaoot, de grappenmaker op bezoek is geweest.
De schoenen die bij de kachel gezet waren, die waren dus ingepakt. En toen had de Piet nog meer schoenen gezocht, en ingepakt. En nog meer schoenen verzameld. Overal cadeaupapiersnippers en schoenenpakjes en pepernoten. In de schoenen allemaal Playmobil, maar dat was het cadeau niet want dat was niet van Piet om te geven.
Welke pakjes waren nou cadeautjes? Zoeken zoeken zoeken...
Gelukkig vond Storm na de eerste initiële teleurstelling dat alle pakjes onze eigen schoenen waren een jutezak, helemaal vol!!!
En zo kwam het dat hij zich verraadde dat hij best wel kan lezen, de cadeautjes werden vlot verdeeld. ;)
Making memories. :D
Toen Storm zijn eerste verjaardag vierde had hij een fantastisch shirt aan: 'here comes trouble'. Wisten wij toen dat trouble pas begint met drie...
Lief draakje, lief en draakje, ze werd deze week drie. En al glimlachend realiseerden we ons, wat ook alweer drie betekende. O ja. Drie, dat is:
- een eigen willetje, zo sterk als een huis...
- een driftbui, zo luidruchtig, schril en plotseling als een verkeerd ingeschakelde stereo...
- een theater om de eigen wil naar haar zin om te zetten daar waar drift eerder niet gewerkt heeft...
- een groot theater bij ieder mogelijk pijntje, krasje, prikje, vlekje, plekje aan de eigen ik...
- een zo mogelijk nog uitgebreider theater voor iedere mogelijke belediging van de eigen wil...
- een zelfstandig wezentje, dat zelf bedenkt waar ze speelt, beneden, boven, bij een klasgenootje van Storm...
- en een grote worst in zicht: school.
Drie. Zo groot alweer, en zo schattig klein. :)
'Bewwa' was 'jahjig'. Al weken, al sinds Storm zijn verjaardag keek ze ernaar uit. En afgelopen weekeind was het dan eindelijk eindelijk eindelijk zo ver.
Draakje, morgen ben je jarig. Wat gebeurt er dan? 'Shingersj', 'bloohnuh' en 'thijmuh'. En cadeautjes? 'Jah, tootjes.' En een taart? 'Jah! Jeljel taat. Fijnen.'
Zaterdag, de verjaardagsvierdag. Draakje lekker vroeg wakker, dus wij lekker vroeg beneden. 'Ooooh'.
Vakkundig werden twee rollen cadeaupapier geshredderd. 'Phiets, Bewwa phiets! Jaah!' Een stuiterend blij meisje.
De stormvogel had natuurlijk ook erg zijn best gedaan mooie cadeautjes voor zijn lieve zusje uit te zoeken. En kwam met de favoriet van de dag op de proppen - een babypoes.
's Middags natuurlijk groot feest, met als eregast 'mijn Thijmun', en een 'Jeljel taart'.
Een heel gelukkig jarig meisje. En een lekkere peuter die ook jarigmoe was. Zaterdag merkten wij het al, zondag bij het volgende bezoek werd het heel duidelijk. 'NEE JAHJIG!', en ze stampvoette ervandoor.
Ik snap het helemaal, mama is ook jarigmoe. De rest van de festiviteiten voor 2013 zijn bij deze geannuleerd.
Hopelijk heeft ze wel weer zin om vrijdag op de peuterspeelzaal en zaterdag op de judo te trakteren, en nog heel eventjes een beetje jarig te zijn. ;)
Met een beste vriend die twee weken geleden jarig was, en een grote broer die volgende week jarig is, is draakje Belle zich natuurlijk erg bewust van ‘jahjig’, ‘tootjes’ en ‘dsingen mama, nu dsingen’. Dat de stormvogel haar geduldig en minder geduldig uitlegt dat draakje pas na Storm jarig is vergroot alleen de pret – draakje Belle is dus binnenkort ook aan de beurt. En wil dan een ‘Kokah-taart’ en een ‘Fijn-taart’ en ‘Thijmuhn’, cadeautjes komen in het wensenlijstje nog niet eens voor.
Deze week alleen met draakje Belle in de auto op weg naar de Toys, want lief draakje mocht zelf een cadeautje voor haar grote broer uitzoeken.
Draakje Belle, we gaan een cadeautje voor Storm kopen. Die is volgende week jarig.
“Jaah! Tootje. Bubuhn. Jahjig, moooooih.’
Maar die kunnen we vandaag nog niet geven. Pas over negen nachtjes is het zover. Tot die tijd moet het cadeautje een verassing blijven.
‘Ssssssjjt’
Ja, precies.
En wat doen we dan als er iemand jarig is?
‘Dsjingen mama, nu dsjingen. DSJINGEN!’
Oh, bedoel je zingen. Wat zingen we dan als er iemand jarig is?
‘Levuh, levuh. Doriiiiiaaaah, doriiiiaaaah. Hoejah! Joejah!’
‘Keer. Mama ook dsjingen.’
Nog een keertje dan, dan zijn we bij de Toys en gaan we niet meer zingen maar een cadeautje uitzoeken.
Bij de Toys aangekomen, draakje met een klein kinderkarretje de winkel in. Keuze 1) de grootste Furby die de winkel telde. Toch maar niet. Keuze 2) de grootste doos Playmobil die mevrouwtje kon vinden. Lief draakje, die heeft iemand anders al gekocht voor Storm. Zullen we die andere kiezen? ‘Nee. Nee. Ja. Ooohk tie. Omapaadjies.’ Nee lieverd, een groot cadeautje is meer dan genoeg.
En dan met het karretje en die doos Playmobil die er bijna niet in past en waar draakje bijna niet langs kan kijken richting de kassa. Het lieve draakje misgunt haar grote broer niets zullen we maar zeggen. Totdat we een stellage met prinsessenpotjes tegen komen. ‘Mamah! Seshjenpotjies, mijn!’. En de grote doos Playmobil werd de wagen uitgekiepert, er werd een potje uit het schap getrokken en in het wagentje geduwd. Waarop de doos Playmobil weer werd opgepakt… maar dat paste niet. ‘Ohoh. Mama hjielpen?’.
Lief lief draakje heeft een prinsessenpotje. En een mooi groot cadeau voor haar grote geweldige broer. Zelf uitgezocht.
Draakje Belle kletst zo onderhand heerlijk de oren van ons hoofd. Tijdens het ontbijt begint ze, maar verstaan we haar vaak nog niet - wat waarschijnlijk vooral aan ons ligt. Achterop de fiets wordt alles wat ze ziet bezongen. Ze praat met andere kinderen, wildvreemde oude besjes in de winkels, kassieres, kippen, de kat en al het speelgoed. Altijd vrolijk, en altijd een praatje.
's Avonds, na het voorlezen, wordt er altijd nog even geknuffeld en praten draakje en ik de afgelopen en de komende dag even door.
Heb je een fijne dag gehad, lief draakje?
'Jah. Mama blij. Thijmuh blij. Bewwa blij. Dagh ffijnn.'
En gaat mijn lieve draakje nu slapen?
'Neehj. Bewwa nee djaak. Bewwa meid. Mama-meid.'
Gaat mama's grote meid dan nu lief slapen?
'Jah. Gronk, pfieh, gronk, pfieh. Koei mama.'
Mijn heerlijke meid wordt groot, praat, en praat niet alleen maar herkent en benoemt gevoelens. Nu alleen nog werken aan de prioriteiten wie het blijst moet zijn op een dag: Bewwa self natuurlijk. :)
De stormvogel zit intussen alweer twee jaar op judo, fanatiek, gedreven en een keer per week. Het is dus ook alweer twee jaar dat draakje Belle daar wekelijks naar zit te kijken, voor zover het haar niet lukt de mat op te sneaken.
Zaterdag een groot feest, we gingen naar de judo, maar niet de stormvogel maar het draakje mocht zich in een nog spierwit pak hijsen. En niet de stormvogel maar het draakje mocht de mat samen met papa op. En niet het draakje maar de stormvogel moest de les op de banken aan de kant van de mat doorbrengen.
Een daverend succes! Draakje heeft intens genoten van haar judo-moment. Dat het bakje na 20 minuten vol zat en ze de rest van de les op haar knietjes heeft uitgezeten, dat is ook wel te verwachten. En op de vraag van de juf of ze volgende week terug zou komen antwoordde het draakje volovertuigd: jaah!
We hebben een tweede judoka in huis. :)
Op je blote voetjes kun je...
...haantje de voorste zijn in de ijswaterbak.
...bloemen plukken.
...en ook daar bloemen plukken.
...over keien klauteren.
...niet door een geultje lopen.
...eindeloos achter de grote knullen aanrennen.
...vieze voeten krijgen.
...glibberen door de blubber.
...heel goed voelen waar je overheen loopt.
...en zelfs over glas lopen!
Vandaag zijn we naar de 'vohhulsj' geweest. En heeft draakje Belle haar ogen uitgekeken. Wat waren en veel mooie vogels. En wat waren ze af en toe fantastisch dichtbij!
Thuisgekomen wilde ze haar verhaal aan papa wel doen. 'Pahpah, vohhulsj , sooh' en ze flapperde even hard met haar armen. En dat klopt, we hebben er ook veel zien vliegen. :)
Drie lange en zware nachten na het begin van speengate kreeg een hele grote kleine meid een grote grote meidenprijs - haar zelf uitgezochte Playmobil prinsessenkasteel.
De doos alleen al leidde tot gedans, getrappel, en 'oooooh' en 'sjeehl'. Met enig ongeduld werd de doos geopend. Om een echt enorme berg plastic onderdelen prijs te geven.
Dat was een kwartiertje leuk, samen met papa en mama bouwen, rode en gele nippeltjes aangeven... maar toen begon het voor ons kleine grote meisje toch wat lang te duren. Gelukkig waren daar Pegasus en een aantal poppetjes ter afleiding. ;)
Drie uur later...
...kon het kasteel worden ingericht...
...en kon het grote spelen beginnen.
En wat is het genieten - hoe ons kleine grote meisje met de Playmobil speelt. Hoe anders dan onze grote rouwdouwer de stormvogel. De poppetjes lopen door het kasteel en wandelen trap op, en af.
Pegasus mag eten en drinken in de Pegasus-paarden salon.
Papa 'pjinsj' en mama 'sjess' worden zij aan zij in bed gelegd.
De bloemetjes worden geplukt en weer pietepeuterig precies op de bloemsteeltjes geschoven.
En vanochtend werd de tafel keurig gedekt voor de bewoners van draakjes 'sjeehl'. :)
De kleine grote schat met haar prijs. Hier gaat ze lang, heel heel lang heel veel plezier van hebben!
Natuurlijk ging het te snel. Natuurlijk ging het te makkelijk. Natuurlijk overzag ons kleine peutertje de gevolgen van haar boude actie niet. Natuurlijk werd het een krijsfestijn, de eerste speenloze avond. Natuurlijk was moeders daar onvoldoende op voorbereid.
Maar na een half uur zware oververhitte hysterie, gespekt met gekrijs om 'meen', 'biebie', 'meit, nee, ja' en 'toto' realiseerde ik me dat ze haar grote-meiden-vergoeding probeerde op te eisen. Dat ze wel haar beloning voor de speenloze ellende wilde incasseren. En tsja, die had ik nog niet in huis. En in de lol van dat cadeau wilde papa meedelen, en die is ook niet in huis.
Een fotootje van haar prijs op mijn Phone was gelukkig wel genoeg om ons meiske tot een diep snikken te bedaren. En dan zijn drie nachtjes te overzien en te begrijpen, zelfs voor een klein draakje.
Maar zodra de Phone weer uitging en het speenloze drama zonder zichtbare compensatie was ging de hysterie-machine weer aan.
Gelukkig werden we gered door een behulpzame buurman. Die bracht twee kleurenprintjes langs van draakjes prijs. De lamineermachine hielp deze te verduurzamen. En met die fotokaartjes bij haar bedje was er een lichtpuntje in de speenloze duisternis.
We gaan de nacht in. Ik ben benieuwd. We moeten het redden samen, moet, Moet, MOET. Want als ik teruggrijp op de geheime stash spenen ben ik verloren...
Onze grote meid wordt ondertussen wel een beetje groot voor de speen, vonden wij. Uiterlijk in de zomervakantie moest het klaar zijn met de speen.
Dus begonnen we twee weken terug met actief op draakje Belle in te praten. Belle is een grote meid, speen is voor baby's, en Belle is geen baby meer.
Dat kwartje rolde vanochtend opeens door. De hele ochtend liep draakje Belle met een van haar spenen rond. 'Meen? Mij? Neeh. Biebie! Meit!'
En ik zag het niet aankomen, echt niet. Optimistisch als ik ben dacht ik dat komend weekeind het meest fantastische weekeind zou worden om de speen symbolisch te vervangen door een grote-meisjes-playmobil-poppenhuis. Dat de tijd gerijpt was om samen met lief onze lieve baby te spenen.
Maar nee, madammeke had een ander tijdspad in gedachte. De speen werd meegesmokkeld toen we Storm gingen halen, en werd in toenemende mate van wanhoop aan allerlei weigerachtige baby's aangeboden. Met grote dank aan een van de mama's uit Storm zijn klas, die de speen wel aannam voor de baby, wanneer hij wakker was.
Ok. We zijn gespeend. Per direct. Zonder dat Playmobil al de 16 kilo plastic geleverd heeft die onderweg is. Zonder de vent, die op reis is. Zonder goede slaapafspraken, voorslapen en andere nachtrustgaranties.
Ach, moeders is flexibel, ik ga er maar in mee. Zo eerst naar even de missende geheime stash spenen zoeken.
Draakje Belle, lief draakje. Waarom zou ik jou nou toch draakje noemen?
Vanochtend stonden we in de rij bij de bakker. En je stond keurig naast me, jouw handje in de mijne. Niet hangen, niet trekken, niet zeuren. Zo'n lief meisje.
We kregen commentaar, dat je zeker zelf je laarzen aan had gedaan. En ja, dat had je. Want dat kun je. En daar moet je trots op zijn, ook al zitten ze verkeerd om.
En vertederd kijk ik naar mijn meisje, en zie opeens waarom je zo zoet naast me staat. In het voorbijlopen is het je gelukt een chocolade-prinsessen ei te gappen, die vervolgens eenhandig van alufolie te ontdoen om die vervolgens heerlijk op te staan smikkelen.
Vieshj! Vieshj! Neboooh... Kooij!
Draakje Belle ging zondag naar het Sealife aquarium, zag veel vissen, Nemo en vond ze allemaal heel mooi. Ze zat met haar vingers in het water, gluurde door kijkgaten, voelde aan anemonen, en was helemaal de ontdekker. :)
