Prinses op de Erwt

Wat heerlijk is het toch om een meisje te hebben dat met plezier naar bedje gaat, en tevreden nachten doorslaapt. Een grote luxe als we terugdenken aan jarenlang tobben met haar slapeloze broer. Ons mooie slapende lieflijke prinsesje.

Luierloos

Draakje Belle besloot op zaterdagochtend zonder luier door het leven te willen. En ging dus zonder luier naar de judo. En keutelde gezellig zonder luier een uurtje bij de buurman. Speelde uren heerlijk luierloos in de tuin. En besloot met het naar bed gaan dat ze toch echt in bed ook geen luier aan wilde.

Zondagochtend werd ze droog wakker, produceerde ze een grote klaterende plas op het potje, en vertrok weer luierloos de wereld in.

Het is tijd, blijkbaar. Draakje wordt een grote prinsessendraak. Alleen de timing is wat suboptimaal, met een moeders met vrij heftige galsteenpijnen. Maar ach, wat klaag ik. Ik ben de moeder van een hele grote knappe droge draak. :)

Drakenstreken

Drakenstreken, dat is als...

... het erg stil wordt in de bijkeuken, en het draakje via de handgrepen van de kastjes naar de koekkast geklommen blijkt en daar een volledige speculaasbrok in haar mondje staat te duwen...

... de stormvogel even niets van zijn zusje moet hebben, maar het draakje vol overgave haar grote broer 'vriend' noemt en van een grote knuffel voorziet...

... moeders de boodschappen naar binnen zeult en draakje in de gang de post even versnippert, ach het waren maar rekeningen...

... Draakje tevreden naar bed gaat en meteen ook liefdevol haar giraffe van borstvoeding voorziet, in de co-sleeper legt en onder een 'hou van jou' instopt...

Ja, het is een draak, maar wel mijn lieve draakje.

Verfwerkjes

Al sinds september is de verfhoek op de peuterspeelzaal vrij toegankelijk, met als gevolg dat draakje Belle stevig aan de massaproductie van verfwerkjes is geslagen. Een ontzettend leuk proces...

Zo blijkt haar lievelingskleur overtuigend groen te zijn, met vaak een hint van bruin, grijs en / of zwart voor de dieptewerking.

En zo heeft ze zelf heel duidelijk voor ogen wat ze verft. Dolfijnen, poezen, en vele andere onverstaanbare dankbare schildersonderwerpen.
En houdt ze voet bij stuk - een schilderij dat eenmaal dolfijn gedoopt is, is weken later nog steeds een dolfijn.
Toch fijn dat zij herkent wat ze gemaakt heeft, want als ik heel eerlijk ben zag ik toch heel vaak groene vlekken, met groene randen en groene kronkels. Maar hee, ze is pas drie. Storm produceert pas sinds zijn bijna-zesde kunstwerken waarin ik iets denk te herkennen. Niets raars aan de hand.

Een paar weken terug schilderde ze op de peuterspeelzaal papa. En vertelde daar 's avonds bij het eten ook trots over. Vandaag kwam papa mee naar huis. En mijn mond viel open, en is nog steeds niet teruggetakeld. Mijn sprakeloosheid werd dankbaar gebruikt door de grote meid om aan te wijzen dat papa een mond had en een neus maar geen ogen want die kleur was er niet. En benen maar geen schoenen. En ze vertrok weer naar haar tv-programma, mama sprakeloos achterlatend.

Mijn knappe meid, van net drie, slaat de fase van koppoters over, en schildert poppetjes met een volledig ontwikkeld lijf. Wow.

Oma Lou, kunnen we vast een schildersezel reserveren voor dit talentje?

Groot worden - met een traan en een lach

Draakje Belle was uit haar autostoeltjes gegroeid, niet volgens de gewichtsklassen die Maxi Cosi eraan gehangen heeft, maar in lengte - haar schoudertjes pasten niet meer onder de schouderriemen, zelfs niet op de hoogste stand. En dus was het tijd voor een nieuwe, een grotere.

In de winkel was het dik feest. Lachen, dansen, klimmen in een variatie aan stoelen. Een rode kiezen, en vol trots mama's zwarte keuze naar de kassa slepen. Lachend bij de auto de nieuwe stoel opeisen, de grote meisjesstoel en niet meer de kleine stoel. Trots, zich diep bewust dat ze nu net zo'n stoel als Storm heeft.

De oude stoelen zijn naar binnen gehaald, gedemonteerd, gewassen, opgepoetst en weer gemonteerd. Op marktplaats gezet. En ondertussen staan ze in de gang te wachten. Waar draakje Belle 'haar' stoel zag. En huilend en tierend eiste dat die terug ging in de auto. Want kijk, kijk dan toch mama, ik pas echt wel. Echt, mama.

Groot worden, met een traan en een lach.